Beste mensen, I'm HOME!!
Het is zo zalig weer thuis te zijn, verwelkomd te worden door zoveel mensen en ineens te zien hoe bevoorrecht wij hier allemaal zijn, wat een rijk land... zucht
Ik heb het expres nog even aan niemand laten weten de eerse dagen omdat ik nogal gedesoriënteerd was en eerst even op adem moest komen. Ik heb ook enorm genoten van de laatste dagen dat onze familie samen was, zalige etentjes en momenten. Mijn ouders zijn nu naar Spanje vertrokken voor 3 maanden en mijn broer en zus hebben elk hun eigen woonst in Leuven en Brussel. Ik heb zelf nog een paar dagen vakantie en dan begint mijn school weer en mijn leven in Antwerpen. Dus de wereld draait weer gewoon verder!
Vreemd, maar toch ook weer fijn. Ik heb enorm veel gehad aan deze reis en ik zie het zitten weer in de wereld gesmeten te worden en er gewoon voor te gaan!
Het afscheid in India was moeilijk, ik besefte dat ik de meisjes - en vooral Keziah - enorm zou gaan missen. Toen het tijd was om te vertrekken nam ik dan ook heel snel afscheid van iedereen want ik had geen zin in een hele ceremonie. Maar toen Keziah tranen in haar ogen kreeg moest ik even heel hard slikken. Ik dacht in 't begin, na jaren ervaring dat ik daar immuun voor geworden was, maar dat is (gelukkig) dus niet zo.
Verder kijk ik alweer massas uit naar mijn tweede jaar geneeskunde, popel om compleet nieuwe dingen te leren uit nieuwe boeken, om mijn nieuwe kot in te richten en weer een heel nieuw jaar vol leuke dingen te beginnen!
Dit was mijn ervaring in India; ik laat jullie weten waar & wanneer de volgende weer is...
And together we say: AMEN
dinsdag, september 11, 2007
zondag, september 02, 2007
Laatste daagjes
Hellow brothers & sisters!
Laatste 3 daagjes komen eraan en ik zit met enorm gemixte gevoelens. Vannacht had ik een heuse nachtmerrie over het thuiszijn en het leven dat gewoon weer doorging terwijl ik India miste. Toen ik wakker werd om 5u30 ontdekte ik dat ik hier nog voor een paar daagjes was en begon ik te huilen: Ik wil niet weg!!
Heel vreemd om dit te ervaren terwijl ik genoeg momenten heb gehad dat het omgekeerd gold en ik maar al te graag thuis wilde zijn. Als je hier een maand hebt gezeten is het best hard om het ineens achter te moeten laten. Maar ik neem er gewoon nog het beste van en het land moet dan maar in mijn gebeden achterblijven.
Ik dacht na over alles wat ik hier geleerd heb afgelopen maand, alles wat ik heb meegemaakt. Ik geef eerlijk toe dat ik het niet makkelijk heb gevonden en in de eerste week echt naar huis wou. Ik snapte niet wat er ooit in mijn hoofd had gespeeld dat ik dacht dat ik dit aankon. Maar ik besefte tegelijkertijd dat God me uitdaagde en dat Hij me dingen wilde leren en dat ik gewoon het lef moest hebben om door te zetten. Ik heb veel momenten gehad dat ik verlangde naar thuis en alle luxe, dat ik ziek werd van het eten en dingen uit de indische cultuur die ik maar niet kon vatten. Simpele dingen zoals mensen die, zodra ze elkaar zien, aan elkaar vragen "Sapingla?" (Heb je al gegeten?). Keziah zei me een keer dat ik dat moest vragen aan een vrouw, maar ik weigerde omdat ik het een domme vraag vond. (grijns)
Ik heb geleerd mijn eigen trots en die van mijn cultuur opzij te zetten en die van een ander land aan te nemen. Het is moeilijker dan je op het eerste zicht denkt. Ik heb zoveel gezien, zoveel ervaren en zoveel dingen die ik mee kan nemen naar huis om daar verder toe te passen. Dit als boodschap naar jullie toe: Als je dingen meemaakt die niet altijd leuk zijn, wil het niet zeggen dat het niet goed is en dat je niet moet doorzetten. Ook door moeilijke momenten kun je enorm veel leren en is het goed om je juist te verheugen dat je die mag meemaken zodat je er sterker uitkomt! (Ok, nu voel ik me een preker)
Gisteren was ik in the middle of an update toen de stroom uitviel. Balen, want nu weet ik helemaal niet meer wat ik aan het schrijven was, maar het ziet ernaar uit dat ik alweer goed bezig ben ;)
Deze week ben ik maandag en woensdag weer naar de leprakolonies geweest en veel mogen ervaren. Terwijl ik bad voor mensen, ervaarde ik zelf een enorme vrede in mij. Eentje die niet zomaar van jezelf kan komen. Ik voelde dat God zei: "Als jij deze mensen zegent in Mijn naam, zal Ik jou ook zegenen." Wat een zalige belofte is me da.
Ik heb ook enkele wonden myself mogen verzorgen en dat was natuurlijk geen pretje (het zicht en feit van de mensen pijn te moeten doen) maar wel super leuk om eens gedaan te hebben, het idee van de ervaring dus. Moeilijk om uit te leggen.
Dinsdag ben ik weer naar de Little Lights geweest en heb ik een interactief verhaal verteld, van Noah&de ark. Ze mochten zelf dieren spelen en de regen maken. Om kindjes te zien stralen bij het zingen van het liedje "I love Jesus, deep down in my heart" en hun achteraf allemaal vol enthousiasme aan hun huiswerk te zien beginnen. Waaa dat kan ik niet beschrijven.
Donderdag ben ik een dag een andere ministry gaan bezoeken, de "Mercy ministry". Een amerikaanse verpleegster nam me een hele dag mee achterop haar scooter, in het indische verkeer (!wat een avontuur! Ik voelde mezelf wankelen op het randje van het leven ;) naar verschillende sloppenwijken. Daar gaf ze medische hulp die een verpleegster in Belgie nooit zou mogen geven. Medicijnen voorschrijven of gewoon meegeven... Ik voelde een hele triomf wanneer ik van een X-Ray foto kon vertellen dat de man overbodige vloeistof had in de costodiafragmatische recessussen van z'n borstkas en daardoor ademtekort had en slijm moest ophoesten. Haha, 1 van de eerste dingen die je leert in je medische opleiding. O zo fijn eens je het in het echte leven kan toepassen!
Verder was het zien van een sloppenwijk ook een hele ervaring. Je denkt vaak aan de beelden van TV: mensen die in een hoekje zitten te creperen, hongeren en compleet ongelukkig zijn.
Maar om het in het echte leven te zien is nog iets heel anders. Er zijn wel degelijk mensen zoals op die beelden maar lang niet alle mensen doen er niks aan. Hier in India probeert de regering de sloppenwijken weg te halen en apartementen aan lage huur in de plaats te zetten, en de meeste mensen kunnen op 1 of andere manier wel aan een inkomen geraken. Zoals mandenvlechten of bloemenkransen maken. Ze blijven natuurlijk best arm en alle hulp wordt met groot gejuich verwelkomd (toen wij daar aankwamen, kregen we een warm onthaal) maar echt wanhopig is de situatie hier in India gelukkig niet meer. Ik vind het heel moeilijk om hier 1 beeld van te onthouden en 1 mening op alles wat ik gezien heb die dag, want het is gewoon zo anders dan ik ooit heb gezien of meegemaakt.
Vrijdagavond heb ik een echte Indische trouw meegemaakt (in mijn Sari! gelijk den echte), en ben tot de conclusie gekomen dat ik toch liever een Marokkaanse of Amerikaanse of misschien zelfs Belgische trouw wil hebben. Wat een drukte en lawaai!! Onbeschrijflijk. Na de dienst was er -naar Indische gastvrijheid- een maaltijd voorzien maar omdat er zoveel mensen waren was er een soort aanschuifsysteem. Zodra je een plaats zag moest je heel snel gaan zitten, kreeg je een groot bananenblad met vervolgens allerlei hoopjes rijst en spicy stuff die erop gesmeten werden, dat moest je heel snel naar binnenschrokken vooraleer iemand je van je stoel duwde om zijn portie te krijgen. Ik voelde me in een soort film en liet alles maar over me heenkomen. Ik was echt onder de indruk van het hele gebeuren.
Zelfs na een maand ben ik nog steeds niet gewend aan het staren van mensen en het onder mekaar grinniken wanneer ze me zien. In het begin ervaarde ik het als onbeleefd en ergerde ik me eraan, maar de meesten hebben gewoon nog nooit een blanke in real life gezien. Kindjes komen de hele tijd naar je toe om een hand te geven en gewoon je huid aan te raken. Hoe witter je bent, hoe mooier, is de regel hier. Hoe belachelijk is cultuur soms, denk ik dan.
Het is me eindelijk gelukt om 5 fotootjes op facebook te zetten, gewoon voor de indruk. Donderdagochtend hoop ik thuis te komen en dan volgen er meer fotootjes, ook op deze site. Dus please, don't stop checking this site!
Nu moet ik gaan, we gaan de girls dorm helemaal kuisen en daarna naar de little lights voor sunday school en vanavond voor de laatste keer naar de jeugdgroep. Oh wat ga ik het missen.
Dit was dus even weer een hoopje flarden uit mijn gedachtenbundel. Je zou versteld staan als je wist hoeveel ik er nog over heb!
God bless Belgium
Eva
Laatste 3 daagjes komen eraan en ik zit met enorm gemixte gevoelens. Vannacht had ik een heuse nachtmerrie over het thuiszijn en het leven dat gewoon weer doorging terwijl ik India miste. Toen ik wakker werd om 5u30 ontdekte ik dat ik hier nog voor een paar daagjes was en begon ik te huilen: Ik wil niet weg!!
Heel vreemd om dit te ervaren terwijl ik genoeg momenten heb gehad dat het omgekeerd gold en ik maar al te graag thuis wilde zijn. Als je hier een maand hebt gezeten is het best hard om het ineens achter te moeten laten. Maar ik neem er gewoon nog het beste van en het land moet dan maar in mijn gebeden achterblijven.
Ik dacht na over alles wat ik hier geleerd heb afgelopen maand, alles wat ik heb meegemaakt. Ik geef eerlijk toe dat ik het niet makkelijk heb gevonden en in de eerste week echt naar huis wou. Ik snapte niet wat er ooit in mijn hoofd had gespeeld dat ik dacht dat ik dit aankon. Maar ik besefte tegelijkertijd dat God me uitdaagde en dat Hij me dingen wilde leren en dat ik gewoon het lef moest hebben om door te zetten. Ik heb veel momenten gehad dat ik verlangde naar thuis en alle luxe, dat ik ziek werd van het eten en dingen uit de indische cultuur die ik maar niet kon vatten. Simpele dingen zoals mensen die, zodra ze elkaar zien, aan elkaar vragen "Sapingla?" (Heb je al gegeten?). Keziah zei me een keer dat ik dat moest vragen aan een vrouw, maar ik weigerde omdat ik het een domme vraag vond. (grijns)
Ik heb geleerd mijn eigen trots en die van mijn cultuur opzij te zetten en die van een ander land aan te nemen. Het is moeilijker dan je op het eerste zicht denkt. Ik heb zoveel gezien, zoveel ervaren en zoveel dingen die ik mee kan nemen naar huis om daar verder toe te passen. Dit als boodschap naar jullie toe: Als je dingen meemaakt die niet altijd leuk zijn, wil het niet zeggen dat het niet goed is en dat je niet moet doorzetten. Ook door moeilijke momenten kun je enorm veel leren en is het goed om je juist te verheugen dat je die mag meemaken zodat je er sterker uitkomt! (Ok, nu voel ik me een preker)
Gisteren was ik in the middle of an update toen de stroom uitviel. Balen, want nu weet ik helemaal niet meer wat ik aan het schrijven was, maar het ziet ernaar uit dat ik alweer goed bezig ben ;)
Deze week ben ik maandag en woensdag weer naar de leprakolonies geweest en veel mogen ervaren. Terwijl ik bad voor mensen, ervaarde ik zelf een enorme vrede in mij. Eentje die niet zomaar van jezelf kan komen. Ik voelde dat God zei: "Als jij deze mensen zegent in Mijn naam, zal Ik jou ook zegenen." Wat een zalige belofte is me da.
Ik heb ook enkele wonden myself mogen verzorgen en dat was natuurlijk geen pretje (het zicht en feit van de mensen pijn te moeten doen) maar wel super leuk om eens gedaan te hebben, het idee van de ervaring dus. Moeilijk om uit te leggen.
Dinsdag ben ik weer naar de Little Lights geweest en heb ik een interactief verhaal verteld, van Noah&de ark. Ze mochten zelf dieren spelen en de regen maken. Om kindjes te zien stralen bij het zingen van het liedje "I love Jesus, deep down in my heart" en hun achteraf allemaal vol enthousiasme aan hun huiswerk te zien beginnen. Waaa dat kan ik niet beschrijven.
Donderdag ben ik een dag een andere ministry gaan bezoeken, de "Mercy ministry". Een amerikaanse verpleegster nam me een hele dag mee achterop haar scooter, in het indische verkeer (!wat een avontuur! Ik voelde mezelf wankelen op het randje van het leven ;) naar verschillende sloppenwijken. Daar gaf ze medische hulp die een verpleegster in Belgie nooit zou mogen geven. Medicijnen voorschrijven of gewoon meegeven... Ik voelde een hele triomf wanneer ik van een X-Ray foto kon vertellen dat de man overbodige vloeistof had in de costodiafragmatische recessussen van z'n borstkas en daardoor ademtekort had en slijm moest ophoesten. Haha, 1 van de eerste dingen die je leert in je medische opleiding. O zo fijn eens je het in het echte leven kan toepassen!
Verder was het zien van een sloppenwijk ook een hele ervaring. Je denkt vaak aan de beelden van TV: mensen die in een hoekje zitten te creperen, hongeren en compleet ongelukkig zijn.
Maar om het in het echte leven te zien is nog iets heel anders. Er zijn wel degelijk mensen zoals op die beelden maar lang niet alle mensen doen er niks aan. Hier in India probeert de regering de sloppenwijken weg te halen en apartementen aan lage huur in de plaats te zetten, en de meeste mensen kunnen op 1 of andere manier wel aan een inkomen geraken. Zoals mandenvlechten of bloemenkransen maken. Ze blijven natuurlijk best arm en alle hulp wordt met groot gejuich verwelkomd (toen wij daar aankwamen, kregen we een warm onthaal) maar echt wanhopig is de situatie hier in India gelukkig niet meer. Ik vind het heel moeilijk om hier 1 beeld van te onthouden en 1 mening op alles wat ik gezien heb die dag, want het is gewoon zo anders dan ik ooit heb gezien of meegemaakt.
Vrijdagavond heb ik een echte Indische trouw meegemaakt (in mijn Sari! gelijk den echte), en ben tot de conclusie gekomen dat ik toch liever een Marokkaanse of Amerikaanse of misschien zelfs Belgische trouw wil hebben. Wat een drukte en lawaai!! Onbeschrijflijk. Na de dienst was er -naar Indische gastvrijheid- een maaltijd voorzien maar omdat er zoveel mensen waren was er een soort aanschuifsysteem. Zodra je een plaats zag moest je heel snel gaan zitten, kreeg je een groot bananenblad met vervolgens allerlei hoopjes rijst en spicy stuff die erop gesmeten werden, dat moest je heel snel naar binnenschrokken vooraleer iemand je van je stoel duwde om zijn portie te krijgen. Ik voelde me in een soort film en liet alles maar over me heenkomen. Ik was echt onder de indruk van het hele gebeuren.
Zelfs na een maand ben ik nog steeds niet gewend aan het staren van mensen en het onder mekaar grinniken wanneer ze me zien. In het begin ervaarde ik het als onbeleefd en ergerde ik me eraan, maar de meesten hebben gewoon nog nooit een blanke in real life gezien. Kindjes komen de hele tijd naar je toe om een hand te geven en gewoon je huid aan te raken. Hoe witter je bent, hoe mooier, is de regel hier. Hoe belachelijk is cultuur soms, denk ik dan.
Het is me eindelijk gelukt om 5 fotootjes op facebook te zetten, gewoon voor de indruk. Donderdagochtend hoop ik thuis te komen en dan volgen er meer fotootjes, ook op deze site. Dus please, don't stop checking this site!
Nu moet ik gaan, we gaan de girls dorm helemaal kuisen en daarna naar de little lights voor sunday school en vanavond voor de laatste keer naar de jeugdgroep. Oh wat ga ik het missen.
Dit was dus even weer een hoopje flarden uit mijn gedachtenbundel. Je zou versteld staan als je wist hoeveel ik er nog over heb!
God bless Belgium
Eva
zondag, augustus 26, 2007
Grappig
Gisteren op de city celebration is mijn rugzak spoorloos verdwenen... Iedereen kon daar zomaar in en uit lopen op een groot sportterrein dus het kan heel India geweest zijn. Gelukkig is er niks waardevols voor de vinder in te vinden buiten een portemonnaie met bankkaart en wat geld. Ik ben enorm opgelucht dat ik mijn vliegtuigticket er die 's ochtends nog uitgehaald had 'voor het geval er iets met m'n rugzak gebeurt'! Maar in die rugzak zat ook mijn bijbel en mijn dagboek waar ik al m'n ervaringen van afgelopen weken in heb neergeschreven en daaar baal ik erg van. Ik hoop stiekem nog dat hij terecht komt... Verder was het gisteren buitengewoon geweldig! Met meer dan 200 man gesport en spelen gedaan en allemaal nieuwe mensen leren kennen. Daarvan ook een koppel die in het Mercy ministry team zitten en in de sloppenwijken werken, kindjes helpen met huiswerk en eerstehulpverlening geven. En nu is het me gelukt om er komende week een hele dag bij te mogen zijn en alles van dichtbij mee te maken. WOA!
Verder moet ik nog even iets grappigs vertellen: Al redelijk snel viel het me op dat de Indiers de 'w' niet kunnen uitspreken in het Engels. Alle 'w''s worden vervangen door 'v''s. hihi. En toen ik vorige zondag op een Indische trouw was (!! mijn & vele meisjes hun droomtrouw, believe me) en de pastor zei: "Now we're going over to the wow's." moest ik moeite doen een grinnik te onderdrukken. Die Indiers ontkennen hun klein spraakgebrekje trouwens ook. Diezelfde pastor vroeg ook nog eens mijn emailadres voor nieuwsbrieven en toen hij het adres evadevisser@hotmail.com zag, vroeg hij: "Is that a [wie]?" en ikke: "Nono, that'a a [vie]!" Achteraf begreep ik dat we beiden hetzelfde bedoelden... grijns
Ok, life is calling. Over 11 dagen ben ik alweer terug. Bedankt trouwens voor alle spelletjesideeen!! Ik zal ze kunnen gebruiken!
Verder moet ik nog even iets grappigs vertellen: Al redelijk snel viel het me op dat de Indiers de 'w' niet kunnen uitspreken in het Engels. Alle 'w''s worden vervangen door 'v''s. hihi. En toen ik vorige zondag op een Indische trouw was (!! mijn & vele meisjes hun droomtrouw, believe me) en de pastor zei: "Now we're going over to the wow's." moest ik moeite doen een grinnik te onderdrukken. Die Indiers ontkennen hun klein spraakgebrekje trouwens ook. Diezelfde pastor vroeg ook nog eens mijn emailadres voor nieuwsbrieven en toen hij het adres evadevisser@hotmail.com zag, vroeg hij: "Is that a [wie]?" en ikke: "Nono, that'a a [vie]!" Achteraf begreep ik dat we beiden hetzelfde bedoelden... grijns
Ok, life is calling. Over 11 dagen ben ik alweer terug. Bedankt trouwens voor alle spelletjesideeen!! Ik zal ze kunnen gebruiken!
zaterdag, augustus 25, 2007
het gaat snel!!
Hier weer even een korte message van de laatste bezigheden:
kort, want over enkele minuten moet ik klaarstaan om naar de 'city celebration' te gaan. Die vind 2 keer per jaar plaats en heel YWM van Chennai komt dan samen, aangezien die over heel omstreken is verspreid. En geloof me, dat zijn veeeel mensen!
Het lijkt me leuk om ze allemaal eens te ontmoeten en hun verhalen te horen. Ze hebben elk hun eigen ministry (sloppenwijken,weeshuizen,basisscholen,noem maar op).
Ik zit hier nu een weekendje in het huis van een amerikaanse familie bij een Nederlandse en 2 Engelse meiden. Super gezellig en verwennend want ik slaap in een grote kamer met een ECHT bed! Gisteren heeft Elisabeth (de NL'se) me meegenomen naar een echt shoppingcenter en even later naar een Engelse homegroup. 's Avonds mocht ik zomaar iets uit de koelkast halen en daar vond ik echte boterhammen met kaas... Morgenmiddag gaan we nog even naar een Amerikaans eetcafe. Een luxeweekend dus!
Afgelopen week heb ik volop de eerste grillen van de 'monsoen' meegemaakt. Exciting! Storm tot en met en alle straten ondergelopen. Mensen tot boven hun enkels in het water, auto's vast in de slib. Ik keek m'n ogen uit. Op het ergste moment kwamen wij net aan bij een leprakolonie en die veranderde ineens in een zwembad. We konden hun wonden niet verzorgen aangezien de verbanden meteen weer nat zouden worden en dat dus geen enkele zin zou hebben. Maar de storm gaf mij wel de gelegenheid om een voor een voor hen te bidden en dat was gewoon fantastisch! De blinde oude man, Prosper, was heel verdrietig want zijn vrouw was afgelopen zaterdag gestorven en ze hadden het hem pas maandag laten weten waardoor hij helemaal geen afscheid had kunnen nemen... Echt triest. Maar ik heb hem woorden van hoop kunnen inspreken zoals "Elle n'a plus mal maintenant. Elle est chez Dieu" hopend dat ik niet aan het liegen was...
Ik moet door, het leven roept weer!! Jiiihaaaa. een zoen en een knuffel voor iedereen die er een nodig heeft
kort, want over enkele minuten moet ik klaarstaan om naar de 'city celebration' te gaan. Die vind 2 keer per jaar plaats en heel YWM van Chennai komt dan samen, aangezien die over heel omstreken is verspreid. En geloof me, dat zijn veeeel mensen!
Het lijkt me leuk om ze allemaal eens te ontmoeten en hun verhalen te horen. Ze hebben elk hun eigen ministry (sloppenwijken,weeshuizen,basisscholen,noem maar op).
Ik zit hier nu een weekendje in het huis van een amerikaanse familie bij een Nederlandse en 2 Engelse meiden. Super gezellig en verwennend want ik slaap in een grote kamer met een ECHT bed! Gisteren heeft Elisabeth (de NL'se) me meegenomen naar een echt shoppingcenter en even later naar een Engelse homegroup. 's Avonds mocht ik zomaar iets uit de koelkast halen en daar vond ik echte boterhammen met kaas... Morgenmiddag gaan we nog even naar een Amerikaans eetcafe. Een luxeweekend dus!
Afgelopen week heb ik volop de eerste grillen van de 'monsoen' meegemaakt. Exciting! Storm tot en met en alle straten ondergelopen. Mensen tot boven hun enkels in het water, auto's vast in de slib. Ik keek m'n ogen uit. Op het ergste moment kwamen wij net aan bij een leprakolonie en die veranderde ineens in een zwembad. We konden hun wonden niet verzorgen aangezien de verbanden meteen weer nat zouden worden en dat dus geen enkele zin zou hebben. Maar de storm gaf mij wel de gelegenheid om een voor een voor hen te bidden en dat was gewoon fantastisch! De blinde oude man, Prosper, was heel verdrietig want zijn vrouw was afgelopen zaterdag gestorven en ze hadden het hem pas maandag laten weten waardoor hij helemaal geen afscheid had kunnen nemen... Echt triest. Maar ik heb hem woorden van hoop kunnen inspreken zoals "Elle n'a plus mal maintenant. Elle est chez Dieu" hopend dat ik niet aan het liegen was...
Ik moet door, het leven roept weer!! Jiiihaaaa. een zoen en een knuffel voor iedereen die er een nodig heeft
maandag, augustus 20, 2007
spelletjes
Ah, een verzoekje aan iedereen die deze site leest:
Ik heb ideeen nodig voor spelletjes, knutselwerkjes, verhaaltjes en engelstalige liedjes voor kindjes tussen 4 en 11 jaar. Ze verwachten van me dat ik ze als een tovenaar zomaar een voor een uit m'n hoed tevoorschijn tover maar door het warme weer lijkt mijn brain een stuk achteruit te lopen ;) anything is welcome! thanx
Ik heb ideeen nodig voor spelletjes, knutselwerkjes, verhaaltjes en engelstalige liedjes voor kindjes tussen 4 en 11 jaar. Ze verwachten van me dat ik ze als een tovenaar zomaar een voor een uit m'n hoed tevoorschijn tover maar door het warme weer lijkt mijn brain een stuk achteruit te lopen ;) anything is welcome! thanx
zaterdag, augustus 18, 2007
Hoi allemaal!
Stoterem stoterem stoterem, praise the Lord!
Ik kan eindelijk weer eens op internet! Gisteravond is er een geweldige storm geweest met bliksem en donder zoals je maar weinig tegenkomt, waardoor de stroom overal (natuurlijk) moest uitvallen. Vanochtend wilde ik naar huis bellen omdat m'n lieve zusje jarig is, maar dat ging dus niet. Ik hoop straks nog even te kunnen proberen.
Ik heb jullie zoveel te vertellen en heb geen idee waar te beginnen! Ongelooflijk hoeveel er op 1,5 week tijd allemaal kan gebeuren. Maar nu denk ik aan wat jullie het liefste zouden horen en waar jullie het meeste aan hebben want als ik niet oppas schrijf ik hier boeken.
Eerst en vooral enorm bedankt voor jullie bemoedigingen, ik voel me echt gesteund en geliefd door jullie :) snik.
Ik heb hier vooral op emotioneel vlak een intensieve tijd gehad afgelopen dagen. Er is zo enorm veel dat op me afkomt en dat leidde af en toe tot emotionele buien. Ik dicteer een stuk uit mijn journal:
"Ik zie armoede en lijden van zo dichtbij. Dingen die we thuis enkel op tv zien en in films zoals 'Moeder Theresa', waarvan ik amper wist dat ze ook op deze planeet gebeuren, maak ik nu van face to face mee. Donderdag was ik mee naar een leprakolonie ergens ver weg tussen de bergen en 1 van de melaatsen was een heel oude man, geen vingers of tenen meer en bovendien nog blind. Het bleek dat hij Frans kon spreken en dus heb ik met hem gepraat. Hij vertelde dat zijn vrouw op sterven lag in het ziekenhuis en dat er nu helemaal niemand meer was om voor hem te zorgen. Toen ik voor hem bad, begon hij te huilen. Het raakte me zo diep dat ook ik moest huilen. Achteraf deed ik zo hard m'n best om alles weer bij elkaar te krijgen, maar het lukte me heel moeilijk. Maar ik geloof dat ik voor deze man iets heb kunnen betekenen toen ik voor hem bad en met zekerheid kon zeggen: Dieu ne vous laisse pas seul.
Gisteren belde Julie me omdat ze begreep dat ik in een soort cultuurshock verkeerde en ze herinnerde me eraan dat ik God gevraagd had om Zijn hart voor deze mensen te laten zien. Toen besefte ik dat Hij dat ook werkelijk aan het doen was. Ik krijg steeds meer begrip en compassie voor de Indische cultuur en de mensen. Toen we door de verschillende kolonies reden en ik de mensen in het zand, naast hun hutje van gras, plastic en doeken, een schaarse maaltijd zag maken op een zelfgemaakt vuurtje... Dat geloof je gewoon niet. Mensen, vel over been.
Gisteravond vroeg ik aan Susan (1 van de meisjes uit de girls dorm) hoe het nu met haar gaat en haar zorgen omtrent haar verloofde en huwelijk. Zulke jonge meisjes, zij is pas 20, allemaal worden ze uitgehuwelijkt door de ouders aan een volstrekt vreemde en ze hebben er niks op te zeggen. Ik zie de angst in hun ogen wanneer ze me dat vertellen. Ze vertelde me dat haar vader geen christen is en 2 vrouwen heeft omdat de eerste geen kinderen kon krijgen. Haar vader zorgde niet goed voor haar en haar 2 moeders hebben vaak ruzie. Haar vader stuurde haar anderhalf jaar geleden uit huis en sindsdien woont ze bij ywam. Ze is bang dat hij geen goede man voor haar uitkiest en dat ze dan aan hem vastzit voor de rest van haar toekomst. Ze begon te huilen. And again voelde ik zoveel compassie en verdriet voor haar. Toen ik voor haar bad had ik het idee dat dit ook 1 van de redenen is voor mijn verblijf hier. De levensverhalen die de mensen me weten te vertellen zijn gewoon onvoorstelbaar."
Ik leer hier zoveel. Ik heb ookal dingen moeten uitpraten met de andere meisjes omdat ze me behandelden volgens hun cultuur waar ik moeite mee had. Iemand die ouder is mag de jongere zeggen wat die moet doen en moet met respect behandeld worden. Zo zeiden ze me wat ik moest dragen, beslisten ze wat ik zou kopen, ... Frustraties tot en met voor een zelfstandig iemand! Maar na enige opkropping heb ik toch de stap durven nemen om de confrontatie aan te gaan, iets wat ik meestal gewoon ontwijk.
Op praktisch vlak is het medisch werk iets anders dan verwacht. Ik had verwacht zelf de dokter te kunnen uithangen en mensen te verzorgen, maar dat laten ze me tot zover nog niet doen omdat er dood vlees moet worden verwijderd waarbij zenuwen geraakt worden en levend vlees ook kan worden geinfecteerd. Dat vind ik enerzijds jammer maar ik begrijp het natuurlijk wel en ik kan assisteren en toekijken en veel leren.
De medische materialen moeten handmade worden gemaakt en dat doen wij ook. De verbanden, de gaasjes, ... We maken pakketjes voor de melaatsen waar ze de rest van de week zelf hun wonden mee kunnen verzorgen omdat wij maar 1 dag in de week hun kolonie kunnen bezoeken. Een groot deel van de tijd gaat op aan reizen omdat Chennai bijna zo groot is als heel Vlaanderen.
Ik help tussendoor ook mee in een kindertehuis met een stuk of 35 uberschattige kindjes! "the little lights" worden ze genoemd en ze hebben ook echt kleine lichtjes in hun ogen. Prachtig. Het zijn voornamelijk kindjes wiens ouders te ver weg wonen of te arm zijn om voor hun te zorgen. Ze slapen op de vloer, maar dat schijnt heel normaal te zijn. Ik heb hun al de vogeltjesdans geleerd. Ze gingen kei hard lachen toen ik hem voordeed. Ze kwamen allemaal naar me toe met: Hi, what's your name? How are you? I am fine.
Ik kon ze wel opeten (grijns)
Om het maar niet te lang meer te maken, (ik heb nog massas te vertellen) zal ik eindigen met een paar gebedspuntjes, hopend dat jullie mee willen bidden. Ik merk eens te meer hoe reeel gebed is en hoe God naar ons luistert!
- Voor de oude man die niemand heeft om voor hem te zorgen. Dat hij hulp en zorg van God mag ervaren. (op een praktische manier!)
- Voor Susan en al die andere meisjes die rond deze tijd worden uitgehuwelijkt en gaan trouwen. Dat ze rust en vrede zullen ervaren in hun hart. (morgen ga ik trouwens naar 1 van deze trouwerijen)
- Dat ik nog veel kan leren en betekenen voor de mensen hier en ook voor mijn gezondheid die momenteel niet meer optimaal is.
- Voor de rijke mensen in de stad. Dat ze een idee krijgen van de armoede in de dorpen om hun heen en er een verschil in zullen maken.
Ik woon aan de rand van de stad in het dorpsleven, waar alles arm en conservatief is (ok qua kledij, ik draag sari's en salva's) terwijl in de stad tegelijkertijd grote rijkdom heerst.
Ik hoop voor jullie een bemoediging te kunnen zijn in jullie geloof. Want hier zie ik eens te meer hoe reeel de spirituele wereld is, maar ook hoe groot onze God boven dat alles. 10% van de bevolking hier is Christen. Heel vreemd om op verschillende plaatsen in het land in grote letters "Jesus is Lord" of "The Lord loves you" en al zulk soort slogans tegen te komen.
Nog 1 ding: Ik had een kaartje beloofd aan mensen, maar toen wist ik nog niet hoe de omstandigheden zouden zijn. Kaartjes vind je hier niet, dus I'm very sorry!
Ik moet gaan eten, sapingla. 3 maal per dag rijst, jajah...
Tot de volgende! Yours sincerely,
"Aka Iva"
Ik kan eindelijk weer eens op internet! Gisteravond is er een geweldige storm geweest met bliksem en donder zoals je maar weinig tegenkomt, waardoor de stroom overal (natuurlijk) moest uitvallen. Vanochtend wilde ik naar huis bellen omdat m'n lieve zusje jarig is, maar dat ging dus niet. Ik hoop straks nog even te kunnen proberen.
Ik heb jullie zoveel te vertellen en heb geen idee waar te beginnen! Ongelooflijk hoeveel er op 1,5 week tijd allemaal kan gebeuren. Maar nu denk ik aan wat jullie het liefste zouden horen en waar jullie het meeste aan hebben want als ik niet oppas schrijf ik hier boeken.
Eerst en vooral enorm bedankt voor jullie bemoedigingen, ik voel me echt gesteund en geliefd door jullie :) snik.
Ik heb hier vooral op emotioneel vlak een intensieve tijd gehad afgelopen dagen. Er is zo enorm veel dat op me afkomt en dat leidde af en toe tot emotionele buien. Ik dicteer een stuk uit mijn journal:
"Ik zie armoede en lijden van zo dichtbij. Dingen die we thuis enkel op tv zien en in films zoals 'Moeder Theresa', waarvan ik amper wist dat ze ook op deze planeet gebeuren, maak ik nu van face to face mee. Donderdag was ik mee naar een leprakolonie ergens ver weg tussen de bergen en 1 van de melaatsen was een heel oude man, geen vingers of tenen meer en bovendien nog blind. Het bleek dat hij Frans kon spreken en dus heb ik met hem gepraat. Hij vertelde dat zijn vrouw op sterven lag in het ziekenhuis en dat er nu helemaal niemand meer was om voor hem te zorgen. Toen ik voor hem bad, begon hij te huilen. Het raakte me zo diep dat ook ik moest huilen. Achteraf deed ik zo hard m'n best om alles weer bij elkaar te krijgen, maar het lukte me heel moeilijk. Maar ik geloof dat ik voor deze man iets heb kunnen betekenen toen ik voor hem bad en met zekerheid kon zeggen: Dieu ne vous laisse pas seul.
Gisteren belde Julie me omdat ze begreep dat ik in een soort cultuurshock verkeerde en ze herinnerde me eraan dat ik God gevraagd had om Zijn hart voor deze mensen te laten zien. Toen besefte ik dat Hij dat ook werkelijk aan het doen was. Ik krijg steeds meer begrip en compassie voor de Indische cultuur en de mensen. Toen we door de verschillende kolonies reden en ik de mensen in het zand, naast hun hutje van gras, plastic en doeken, een schaarse maaltijd zag maken op een zelfgemaakt vuurtje... Dat geloof je gewoon niet. Mensen, vel over been.
Gisteravond vroeg ik aan Susan (1 van de meisjes uit de girls dorm) hoe het nu met haar gaat en haar zorgen omtrent haar verloofde en huwelijk. Zulke jonge meisjes, zij is pas 20, allemaal worden ze uitgehuwelijkt door de ouders aan een volstrekt vreemde en ze hebben er niks op te zeggen. Ik zie de angst in hun ogen wanneer ze me dat vertellen. Ze vertelde me dat haar vader geen christen is en 2 vrouwen heeft omdat de eerste geen kinderen kon krijgen. Haar vader zorgde niet goed voor haar en haar 2 moeders hebben vaak ruzie. Haar vader stuurde haar anderhalf jaar geleden uit huis en sindsdien woont ze bij ywam. Ze is bang dat hij geen goede man voor haar uitkiest en dat ze dan aan hem vastzit voor de rest van haar toekomst. Ze begon te huilen. And again voelde ik zoveel compassie en verdriet voor haar. Toen ik voor haar bad had ik het idee dat dit ook 1 van de redenen is voor mijn verblijf hier. De levensverhalen die de mensen me weten te vertellen zijn gewoon onvoorstelbaar."
Ik leer hier zoveel. Ik heb ookal dingen moeten uitpraten met de andere meisjes omdat ze me behandelden volgens hun cultuur waar ik moeite mee had. Iemand die ouder is mag de jongere zeggen wat die moet doen en moet met respect behandeld worden. Zo zeiden ze me wat ik moest dragen, beslisten ze wat ik zou kopen, ... Frustraties tot en met voor een zelfstandig iemand! Maar na enige opkropping heb ik toch de stap durven nemen om de confrontatie aan te gaan, iets wat ik meestal gewoon ontwijk.
Op praktisch vlak is het medisch werk iets anders dan verwacht. Ik had verwacht zelf de dokter te kunnen uithangen en mensen te verzorgen, maar dat laten ze me tot zover nog niet doen omdat er dood vlees moet worden verwijderd waarbij zenuwen geraakt worden en levend vlees ook kan worden geinfecteerd. Dat vind ik enerzijds jammer maar ik begrijp het natuurlijk wel en ik kan assisteren en toekijken en veel leren.
De medische materialen moeten handmade worden gemaakt en dat doen wij ook. De verbanden, de gaasjes, ... We maken pakketjes voor de melaatsen waar ze de rest van de week zelf hun wonden mee kunnen verzorgen omdat wij maar 1 dag in de week hun kolonie kunnen bezoeken. Een groot deel van de tijd gaat op aan reizen omdat Chennai bijna zo groot is als heel Vlaanderen.
Ik help tussendoor ook mee in een kindertehuis met een stuk of 35 uberschattige kindjes! "the little lights" worden ze genoemd en ze hebben ook echt kleine lichtjes in hun ogen. Prachtig. Het zijn voornamelijk kindjes wiens ouders te ver weg wonen of te arm zijn om voor hun te zorgen. Ze slapen op de vloer, maar dat schijnt heel normaal te zijn. Ik heb hun al de vogeltjesdans geleerd. Ze gingen kei hard lachen toen ik hem voordeed. Ze kwamen allemaal naar me toe met: Hi, what's your name? How are you? I am fine.
Ik kon ze wel opeten (grijns)
Om het maar niet te lang meer te maken, (ik heb nog massas te vertellen) zal ik eindigen met een paar gebedspuntjes, hopend dat jullie mee willen bidden. Ik merk eens te meer hoe reeel gebed is en hoe God naar ons luistert!
- Voor de oude man die niemand heeft om voor hem te zorgen. Dat hij hulp en zorg van God mag ervaren. (op een praktische manier!)
- Voor Susan en al die andere meisjes die rond deze tijd worden uitgehuwelijkt en gaan trouwen. Dat ze rust en vrede zullen ervaren in hun hart. (morgen ga ik trouwens naar 1 van deze trouwerijen)
- Dat ik nog veel kan leren en betekenen voor de mensen hier en ook voor mijn gezondheid die momenteel niet meer optimaal is.
- Voor de rijke mensen in de stad. Dat ze een idee krijgen van de armoede in de dorpen om hun heen en er een verschil in zullen maken.
Ik woon aan de rand van de stad in het dorpsleven, waar alles arm en conservatief is (ok qua kledij, ik draag sari's en salva's) terwijl in de stad tegelijkertijd grote rijkdom heerst.
Ik hoop voor jullie een bemoediging te kunnen zijn in jullie geloof. Want hier zie ik eens te meer hoe reeel de spirituele wereld is, maar ook hoe groot onze God boven dat alles. 10% van de bevolking hier is Christen. Heel vreemd om op verschillende plaatsen in het land in grote letters "Jesus is Lord" of "The Lord loves you" en al zulk soort slogans tegen te komen.
Nog 1 ding: Ik had een kaartje beloofd aan mensen, maar toen wist ik nog niet hoe de omstandigheden zouden zijn. Kaartjes vind je hier niet, dus I'm very sorry!
Ik moet gaan eten, sapingla. 3 maal per dag rijst, jajah...
Tot de volgende! Yours sincerely,
"Aka Iva"
maandag, augustus 13, 2007
Vanacome!
Ik ben in India! Contact met de buitenwereld is hier praktisch onmogelijk. Ik heb afgelopen dagen gepleit om even naar een internetcafe te kunnen om te laten weten dat het dus onmogelijk is. Niks wat mensen hier zeggen is zwart-wit, altijd een beetje in de grijze zone. Ze schudden dan ook zo met hun hoofd. Zo van: ja, maar toch weer nee. Maar blijkt dus dat dat wel degelijk ja betekent! :) Maar Casia (geen idee hoe je het schrijft) zei afgelopen dagen steeds: tomorrow we can go to internetcafe ja? en aan het eind van die dag was het dan weer hetzelfde zinnetje. haha
Ik zit nu uiteindelijk in de ywam office even oachter de computer. Eigenlijk mag het niet op dit uur maar wze maakten een uitzondering. Het is hier nu half 10 sochtends (3,5uur later dan bij jullie) en om 9uur start het werk hier eigenlijk. Tot 5uur. Na 5uur mag ik op internet, indien mogelijk, wat dus nooit het geval is aangezien ik met 3 andere meisjes in de girls dorm een eind verderop slaap en das altijd een heel heen en weer geren. Altijd: 5 minutes, we have to go!
en ze herhalen de hele tijd alles. zoals wij graag in rechte lijnen denken, denken ze hier liever in cirkels. Vraag me niet waarom.
Ik heb eigenlijk zoveel te vertellen en zou hier liefst de grootste verhalen neerschrijven, maar m'n tijd is alweer op. Maar geen zorgen: ik hou een journal bij, dus kan alles later zeker nog eens posten! Wie weet verder in de week. Over enkele minuten vertrek ik met Haki (de leider van de leprosy base hier) naar Julie. Met haar heb ik contact gehouden in de afgelopen maanden en zij heeft ervoor gezorgd dat ik naar hier kon komen. Zij gaat mij nu ook een beetje wegwijs maken, wat wel goed is omdat ik hier nogal in het Indische leven gesmeten werd!
Mijn view van afgelopen dagen nog even in het kort: heel sjiek vliegtuig, overnacht in Mumbai, niet veel geslapen op de vliegtuigstoeltjes daar. er stond een bordje in de plantenbak met 'Please don't spit here' lachen. Die Indiers spugen overal op de grond. Toen ik weer vertrok in Mumkbai de volgende ochtend zag ik zo naast het vliegveld een sloppenwijk, met mensen die letterlijk op het vuilnis liepen. Ik had het nog nooit zo in rela life gezien en schrok best wel. Zo naast het vliegveld, echt vreemd. Met prikkeldraad afgeschermd. Overal magere koeien op de weg en geiten en weetikveelwatallemaal voor beesten. honden. de wereldbekende rikshawz noemen ze hier gewoon 'auto's'. supereng verkeer en constant getoeter. M'n bagage is zoals verwacht in Mumbai kwijtgeraakt door de airlines. Ik zag ze al verward zijn, ze snapten er niks van dat ik een transit moest maken. Maar ik heb hem gelukkig al terug sinds gisteren!! Toch wel fijn om je eigen bagage bij te hebben in een land waar voor de rest alles vreemd is.. Er is veel voor gebeden geweest dus ik geloof dat dit zeker geen toeval is. Als het aan de Indian airlines had gelegen had ik hem over enkele maanden of gewoon helemaal NIET teruggekregen.
Ik had nogal een cultuurshock toen ik hier in India binnenkwam. Dat las ik later in een welkomstboekje van de basis waarin uitgelegd stond wat een cultuurshock was. Ik dacht letterlijk: Waar ben ik aan begonnen??? What was going through my mind?
Maar de volgende dag kwam daar alweer verandering in, gelukkig. En ookal is het zeker niet makkelijk om hier te wennen en aan te passen (je moet echt heel flexibel zijn, ook in het delen van je spullen. niks is van jezelf, alles wordt gedeeld. een stukje van mijn trots moet afgelegd), ik begin langzaamaan mijn draai al te vinden en heb het al zeker naar mn zin! Het is hier snikheet, de hele dag door, en het regent enkel snachts. Zaterdagavond waren we naar een youth service geweest en gebeden en worship enzo, en op de terugweg was het enorm aant gieten. Maar o zo heerlijk, we kwamen kletsnat thuis. Gisteravond was er youthgroup van een engelstalige kerk en da was echt fijn om bij te zijn. Engels! Want alle mensen hier in mijn groep praten Tamil met elkaar en daar word je best stil van... Ik probeer wat van de taal op te pikken en begin stilaan dingen te begrijpen, heel af en toe. ;)
Maar ik moet gaan, Haki wacht. Sorry voor dit nogal ongeordend bericht. Hopelijk kunnen jullie eraan uit!
Later volgt hopelijk meer! Maar het kan zijn dat dit niet meer lukt... we'll see!
Nandri. Eva
Ik zit nu uiteindelijk in de ywam office even oachter de computer. Eigenlijk mag het niet op dit uur maar wze maakten een uitzondering. Het is hier nu half 10 sochtends (3,5uur later dan bij jullie) en om 9uur start het werk hier eigenlijk. Tot 5uur. Na 5uur mag ik op internet, indien mogelijk, wat dus nooit het geval is aangezien ik met 3 andere meisjes in de girls dorm een eind verderop slaap en das altijd een heel heen en weer geren. Altijd: 5 minutes, we have to go!
en ze herhalen de hele tijd alles. zoals wij graag in rechte lijnen denken, denken ze hier liever in cirkels. Vraag me niet waarom.
Ik heb eigenlijk zoveel te vertellen en zou hier liefst de grootste verhalen neerschrijven, maar m'n tijd is alweer op. Maar geen zorgen: ik hou een journal bij, dus kan alles later zeker nog eens posten! Wie weet verder in de week. Over enkele minuten vertrek ik met Haki (de leider van de leprosy base hier) naar Julie. Met haar heb ik contact gehouden in de afgelopen maanden en zij heeft ervoor gezorgd dat ik naar hier kon komen. Zij gaat mij nu ook een beetje wegwijs maken, wat wel goed is omdat ik hier nogal in het Indische leven gesmeten werd!
Mijn view van afgelopen dagen nog even in het kort: heel sjiek vliegtuig, overnacht in Mumbai, niet veel geslapen op de vliegtuigstoeltjes daar. er stond een bordje in de plantenbak met 'Please don't spit here' lachen. Die Indiers spugen overal op de grond. Toen ik weer vertrok in Mumkbai de volgende ochtend zag ik zo naast het vliegveld een sloppenwijk, met mensen die letterlijk op het vuilnis liepen. Ik had het nog nooit zo in rela life gezien en schrok best wel. Zo naast het vliegveld, echt vreemd. Met prikkeldraad afgeschermd. Overal magere koeien op de weg en geiten en weetikveelwatallemaal voor beesten. honden. de wereldbekende rikshawz noemen ze hier gewoon 'auto's'. supereng verkeer en constant getoeter. M'n bagage is zoals verwacht in Mumbai kwijtgeraakt door de airlines. Ik zag ze al verward zijn, ze snapten er niks van dat ik een transit moest maken. Maar ik heb hem gelukkig al terug sinds gisteren!! Toch wel fijn om je eigen bagage bij te hebben in een land waar voor de rest alles vreemd is.. Er is veel voor gebeden geweest dus ik geloof dat dit zeker geen toeval is. Als het aan de Indian airlines had gelegen had ik hem over enkele maanden of gewoon helemaal NIET teruggekregen.
Ik had nogal een cultuurshock toen ik hier in India binnenkwam. Dat las ik later in een welkomstboekje van de basis waarin uitgelegd stond wat een cultuurshock was. Ik dacht letterlijk: Waar ben ik aan begonnen??? What was going through my mind?
Maar de volgende dag kwam daar alweer verandering in, gelukkig. En ookal is het zeker niet makkelijk om hier te wennen en aan te passen (je moet echt heel flexibel zijn, ook in het delen van je spullen. niks is van jezelf, alles wordt gedeeld. een stukje van mijn trots moet afgelegd), ik begin langzaamaan mijn draai al te vinden en heb het al zeker naar mn zin! Het is hier snikheet, de hele dag door, en het regent enkel snachts. Zaterdagavond waren we naar een youth service geweest en gebeden en worship enzo, en op de terugweg was het enorm aant gieten. Maar o zo heerlijk, we kwamen kletsnat thuis. Gisteravond was er youthgroup van een engelstalige kerk en da was echt fijn om bij te zijn. Engels! Want alle mensen hier in mijn groep praten Tamil met elkaar en daar word je best stil van... Ik probeer wat van de taal op te pikken en begin stilaan dingen te begrijpen, heel af en toe. ;)
Maar ik moet gaan, Haki wacht. Sorry voor dit nogal ongeordend bericht. Hopelijk kunnen jullie eraan uit!
Later volgt hopelijk meer! Maar het kan zijn dat dit niet meer lukt... we'll see!
Nandri. Eva
zondag, augustus 05, 2007
Fotootjes
Deze plaats kun je toch niet zomaar verlaten...
Waar haal jij je uitrusting?
Inderdaad!!
Je hunkering naar avontuur wordt nog maar eens bevestigd als je hier een maandje werkt.
Mjn lieve oudjes waren vandaag de eerste vertrekkers, bestemming Marokko.
Meer foto's kun je op www.facebook.com bekijken (zie link onderaan). Als je een account aanmaakt - heel simpel: gewoon 'sign up' klikken - en mij toevoegt aan je vrienden, kun je mijn foto's bekijken. Hier zal ik de meeste foto's van India ook opzetten, aangezien dit makkelijker gaat.
Waar haal jij je uitrusting?Inderdaad!!Je hunkering naar avontuur wordt nog maar eens bevestigd als je hier een maandje werkt.
Mjn lieve oudjes waren vandaag de eerste vertrekkers, bestemming Marokko.
Meer foto's kun je op www.facebook.com bekijken (zie link onderaan). Als je een account aanmaakt - heel simpel: gewoon 'sign up' klikken - en mij toevoegt aan je vrienden, kun je mijn foto's bekijken. Hier zal ik de meeste foto's van India ook opzetten, aangezien dit makkelijker gaat.Link naar YWAM
Onderaan deze pagina staan enkele links naar andere sites. Als je op de eerste link drukt : "Jeugd Met Een Opdracht Chennai" dan kom je op de site van de organisatie waar ik bij zal werken. Als je dan de site binnengaat en bovenaan de pagina op 'Ministries' klikt, zie je verschillende soorten teams vermeld staan. Bij "Health Ministries" zie je ook Leprosy Ministry staan. Klik op deze link en je komt op mijn afdeling :)
Je kunt helemaal naar beneden scrollen en een mission statement van mijn team lezen waarbij al míjn vorige uitleg in het niets verdwijnt.
"Today, NLRW has 21 full-time staff, treat 500 patients a week, feed around 1,100 victims and manufacture 200 shoes a month."
... yyyeah!!!
Je kunt helemaal naar beneden scrollen en een mission statement van mijn team lezen waarbij al míjn vorige uitleg in het niets verdwijnt.
"Today, NLRW has 21 full-time staff, treat 500 patients a week, feed around 1,100 victims and manufacture 200 shoes a month."
... yyyeah!!!
dinsdag, juli 03, 2007
Chennai
Over ongeveer 9 dagen en enkele uren zit ik op het vliegtuig richting India. Ik tel de dagen af en kan niet meer wachten om deze wereld even helemaal te laten voor wat hij is en naar een andere te gaan. Weg van dit land en de mensen (ookal heb ik ze zo graag) en helemaal alleen naar een totaal andere cultuur, bevolking, gewoonten, ... Naar wat ik lees en hoor is het daar echt een wereld van verschil. Ik heb afgelopen tijd mijn research gedaan over het land en deze hele reis en zal het voor jullie kort samenvatten. Om jullie een idee te geven:
India is bijna net groot als Europa, dus het is geen detail te vernoemen dat ik in het zuidoosten zal zitten, in Chennai - de nieuwe naam voor Madras- aan de kust.Chennai is de derde grootste stad van India en wordt ook wel het vissersdorp genoemd.(zie foto)
Het land bestaat voor het
grootste gedeelte uit Hindoeïsten, daarnaast ook Moslims en voor 2,5% uit Christenen.Momenteel is het de monsoen of het regenseizoen over heel India. De temperatuur in Chennai is minimum 25°C en maximum 34°C, het regent er voor ongeveer een derde van de tijd en er heerst een serieuze muskietenplaag.
Ik vertrek in Zaventem op 8 augustus om 11.40u om precies te zijn, stap een nacht over in Mumbai, en kom de volgende ochtend aan in Chennai. Een hele reis dus! Ik hoop alleen maar dat ik niet verdwaal in de luchthaven, dan ben ik al heel tevreden :)
Ik ga in Chennai een maand (tot 6 september) bij YWAM (Jeugd Met Een Opdracht)meedraaien in een medisch team : het "leprosy team".
Zij bezoeken elke maandag verschillende lepradorpen en het medisch werk bestaat dan oa. uit het verzorgen van hun wonden. Buiten medisch werk willen ze er ook gewoon zijn voor deze mensen, een babbeltje met hun doen (wat niet vanzelfsprekend is voor melaatsen die vaak verstoten worden dor de samenleving), voor hun bidden, ... etc.Alle andere dagen van de week bestaat het programma ook uit eerstehulpverlening in de sloppenwijken, kinderwerk en nog veel meer waar ik nog geen 100% duidelijkheid over heb. In India gaat alles er een stuk rustiger aan toe, de mensen hebben er alle tijd van de wereld, dus dat zal alle duidelijkheid die ik tot nu toe van hun heb gekregen wel verklaren.
Al naargelang de omstandigheden volgen er meerdere updates of juist een hele tijd niks... Ik vind het fijn om reacties van jullie te horen en hoop stiekem dat ik ook in jullie gebeden/gedachten mag voorkomen tijdens de maand augustus. Ik heb allerlei voorzorgen tegen de muskieten, maar de kans dat ik niét gestoken word is wel heel klein. Deze (rot)beestjes dragen nog allerlei enge ziektes met zich mee, dus spannend wordt het zeker. Omdat ook lepra overdraagbaar is via de lucht is deze reis lang niet zonder gevaar. Je gebed voor bescherming, maar ook dat ik echt een verschil kan maken op die plaats is zeker welkom. Hopend dat ik het binnekort in het Tamil kan zeggen, eindig ik nu maar met een (gewone) Nederlandse ‘doei’!
Abonneren op:
Posts (Atom)