Hoi allemaal!

Stoterem stoterem stoterem, praise the Lord!
Ik kan eindelijk weer eens op internet! Gisteravond is er een geweldige storm geweest met bliksem en donder zoals je maar weinig tegenkomt, waardoor de stroom overal (natuurlijk) moest uitvallen. Vanochtend wilde ik naar huis bellen omdat m'n lieve zusje jarig is, maar dat ging dus niet. Ik hoop straks nog even te kunnen proberen.
Ik heb jullie zoveel te vertellen en heb geen idee waar te beginnen! Ongelooflijk hoeveel er op 1,5 week tijd allemaal kan gebeuren. Maar nu denk ik aan wat jullie het liefste zouden horen en waar jullie het meeste aan hebben want als ik niet oppas schrijf ik hier boeken.
Eerst en vooral enorm bedankt voor jullie bemoedigingen, ik voel me echt gesteund en geliefd door jullie :) snik.

Ik heb hier vooral op emotioneel vlak een intensieve tijd gehad afgelopen dagen. Er is zo enorm veel dat op me afkomt en dat leidde af en toe tot emotionele buien. Ik dicteer een stuk uit mijn journal:
"Ik zie armoede en lijden van zo dichtbij. Dingen die we thuis enkel op tv zien en in films zoals 'Moeder Theresa', waarvan ik amper wist dat ze ook op deze planeet gebeuren, maak ik nu van face to face mee. Donderdag was ik mee naar een leprakolonie ergens ver weg tussen de bergen en 1 van de melaatsen was een heel oude man, geen vingers of tenen meer en bovendien nog blind. Het bleek dat hij Frans kon spreken en dus heb ik met hem gepraat. Hij vertelde dat zijn vrouw op sterven lag in het ziekenhuis en dat er nu helemaal niemand meer was om voor hem te zorgen. Toen ik voor hem bad, begon hij te huilen. Het raakte me zo diep dat ook ik moest huilen. Achteraf deed ik zo hard m'n best om alles weer bij elkaar te krijgen, maar het lukte me heel moeilijk. Maar ik geloof dat ik voor deze man iets heb kunnen betekenen toen ik voor hem bad en met zekerheid kon zeggen: Dieu ne vous laisse pas seul.
Gisteren belde Julie me omdat ze begreep dat ik in een soort cultuurshock verkeerde en ze herinnerde me eraan dat ik God gevraagd had om Zijn hart voor deze mensen te laten zien. Toen besefte ik dat Hij dat ook werkelijk aan het doen was. Ik krijg steeds meer begrip en compassie voor de Indische cultuur en de mensen. Toen we door de verschillende kolonies reden en ik de mensen in het zand, naast hun hutje van gras, plastic en doeken, een schaarse maaltijd zag maken op een zelfgemaakt vuurtje... Dat geloof je gewoon niet. Mensen, vel over been.
Gisteravond vroeg ik aan Susan (1 van de meisjes uit de girls dorm) hoe het nu met haar gaat en haar zorgen omtrent haar verloofde en huwelijk. Zulke jonge meisjes, zij is pas 20, allemaal worden ze uitgehuwelijkt door de ouders aan een volstrekt vreemde en ze hebben er niks op te zeggen. Ik zie de angst in hun ogen wanneer ze me dat vertellen. Ze vertelde me dat haar vader geen christen is en 2 vrouwen heeft omdat de eerste geen kinderen kon krijgen. Haar vader zorgde niet goed voor haar en haar 2 moeders hebben vaak ruzie. Haar vader stuurde haar anderhalf jaar geleden uit huis en sindsdien woont ze bij ywam. Ze is bang dat hij geen goede man voor haar uitkiest en dat ze dan aan hem vastzit voor de rest van haar toekomst. Ze begon te huilen. And again voelde ik zoveel compassie en verdriet voor haar. Toen ik voor haar bad had ik het idee dat dit ook 1 van de redenen is voor mijn verblijf hier. De levensverhalen die de mensen me weten te vertellen zijn gewoon onvoorstelbaar."

Ik leer hier zoveel. Ik heb ookal dingen moeten uitpraten met de andere meisjes omdat ze me behandelden volgens hun cultuur waar ik moeite mee had. Iemand die ouder is mag de jongere zeggen wat die moet doen en moet met respect behandeld worden. Zo zeiden ze me wat ik moest dragen, beslisten ze wat ik zou kopen, ... Frustraties tot en met voor een zelfstandig iemand! Maar na enige opkropping heb ik toch de stap durven nemen om de confrontatie aan te gaan, iets wat ik meestal gewoon ontwijk.

Op praktisch vlak is het medisch werk iets anders dan verwacht. Ik had verwacht zelf de dokter te kunnen uithangen en mensen te verzorgen, maar dat laten ze me tot zover nog niet doen omdat er dood vlees moet worden verwijderd waarbij zenuwen geraakt worden en levend vlees ook kan worden geinfecteerd. Dat vind ik enerzijds jammer maar ik begrijp het natuurlijk wel en ik kan assisteren en toekijken en veel leren.
De medische materialen moeten handmade worden gemaakt en dat doen wij ook. De verbanden, de gaasjes, ... We maken pakketjes voor de melaatsen waar ze de rest van de week zelf hun wonden mee kunnen verzorgen omdat wij maar 1 dag in de week hun kolonie kunnen bezoeken. Een groot deel van de tijd gaat op aan reizen omdat Chennai bijna zo groot is als heel Vlaanderen.

Ik help tussendoor ook mee in een kindertehuis met een stuk of 35 uberschattige kindjes! "the little lights" worden ze genoemd en ze hebben ook echt kleine lichtjes in hun ogen. Prachtig. Het zijn voornamelijk kindjes wiens ouders te ver weg wonen of te arm zijn om voor hun te zorgen. Ze slapen op de vloer, maar dat schijnt heel normaal te zijn. Ik heb hun al de vogeltjesdans geleerd. Ze gingen kei hard lachen toen ik hem voordeed. Ze kwamen allemaal naar me toe met: Hi, what's your name? How are you? I am fine.
Ik kon ze wel opeten (grijns)

Om het maar niet te lang meer te maken, (ik heb nog massas te vertellen) zal ik eindigen met een paar gebedspuntjes, hopend dat jullie mee willen bidden. Ik merk eens te meer hoe reeel gebed is en hoe God naar ons luistert!
- Voor de oude man die niemand heeft om voor hem te zorgen. Dat hij hulp en zorg van God mag ervaren. (op een praktische manier!)
- Voor Susan en al die andere meisjes die rond deze tijd worden uitgehuwelijkt en gaan trouwen. Dat ze rust en vrede zullen ervaren in hun hart. (morgen ga ik trouwens naar 1 van deze trouwerijen)
- Dat ik nog veel kan leren en betekenen voor de mensen hier en ook voor mijn gezondheid die momenteel niet meer optimaal is.
- Voor de rijke mensen in de stad. Dat ze een idee krijgen van de armoede in de dorpen om hun heen en er een verschil in zullen maken.
Ik woon aan de rand van de stad in het dorpsleven, waar alles arm en conservatief is (ok qua kledij, ik draag sari's en salva's) terwijl in de stad tegelijkertijd grote rijkdom heerst.

Ik hoop voor jullie een bemoediging te kunnen zijn in jullie geloof. Want hier zie ik eens te meer hoe reeel de spirituele wereld is, maar ook hoe groot onze God boven dat alles. 10% van de bevolking hier is Christen. Heel vreemd om op verschillende plaatsen in het land in grote letters "Jesus is Lord" of "The Lord loves you" en al zulk soort slogans tegen te komen.
Nog 1 ding: Ik had een kaartje beloofd aan mensen, maar toen wist ik nog niet hoe de omstandigheden zouden zijn. Kaartjes vind je hier niet, dus I'm very sorry!

Ik moet gaan eten, sapingla. 3 maal per dag rijst, jajah...
Tot de volgende! Yours sincerely,
"Aka Iva"

Vanacome!

Ik ben in India! Contact met de buitenwereld is hier praktisch onmogelijk. Ik heb afgelopen dagen gepleit om even naar een internetcafe te kunnen om te laten weten dat het dus onmogelijk is. Niks wat mensen hier zeggen is zwart-wit, altijd een beetje in de grijze zone. Ze schudden dan ook zo met hun hoofd. Zo van: ja, maar toch weer nee. Maar blijkt dus dat dat wel degelijk ja betekent! :) Maar Casia (geen idee hoe je het schrijft) zei afgelopen dagen steeds: tomorrow we can go to internetcafe ja? en aan het eind van die dag was het dan weer hetzelfde zinnetje. haha
Ik zit nu uiteindelijk in de ywam office even oachter de computer. Eigenlijk mag het niet op dit uur maar wze maakten een uitzondering. Het is hier nu half 10 sochtends (3,5uur later dan bij jullie) en om 9uur start het werk hier eigenlijk. Tot 5uur. Na 5uur mag ik op internet, indien mogelijk, wat dus nooit het geval is aangezien ik met 3 andere meisjes in de girls dorm een eind verderop slaap en das altijd een heel heen en weer geren. Altijd: 5 minutes, we have to go!
en ze herhalen de hele tijd alles. zoals wij graag in rechte lijnen denken, denken ze hier liever in cirkels. Vraag me niet waarom.
Ik heb eigenlijk zoveel te vertellen en zou hier liefst de grootste verhalen neerschrijven, maar m'n tijd is alweer op. Maar geen zorgen: ik hou een journal bij, dus kan alles later zeker nog eens posten! Wie weet verder in de week. Over enkele minuten vertrek ik met Haki (de leider van de leprosy base hier) naar Julie. Met haar heb ik contact gehouden in de afgelopen maanden en zij heeft ervoor gezorgd dat ik naar hier kon komen. Zij gaat mij nu ook een beetje wegwijs maken, wat wel goed is omdat ik hier nogal in het Indische leven gesmeten werd!
Mijn view van afgelopen dagen nog even in het kort: heel sjiek vliegtuig, overnacht in Mumbai, niet veel geslapen op de vliegtuigstoeltjes daar. er stond een bordje in de plantenbak met 'Please don't spit here' lachen. Die Indiers spugen overal op de grond. Toen ik weer vertrok in Mumkbai de volgende ochtend zag ik zo naast het vliegveld een sloppenwijk, met mensen die letterlijk op het vuilnis liepen. Ik had het nog nooit zo in rela life gezien en schrok best wel. Zo naast het vliegveld, echt vreemd. Met prikkeldraad afgeschermd. Overal magere koeien op de weg en geiten en weetikveelwatallemaal voor beesten. honden. de wereldbekende rikshawz noemen ze hier gewoon 'auto's'. supereng verkeer en constant getoeter. M'n bagage is zoals verwacht in Mumbai kwijtgeraakt door de airlines. Ik zag ze al verward zijn, ze snapten er niks van dat ik een transit moest maken. Maar ik heb hem gelukkig al terug sinds gisteren!! Toch wel fijn om je eigen bagage bij te hebben in een land waar voor de rest alles vreemd is.. Er is veel voor gebeden geweest dus ik geloof dat dit zeker geen toeval is. Als het aan de Indian airlines had gelegen had ik hem over enkele maanden of gewoon helemaal NIET teruggekregen.
Ik had nogal een cultuurshock toen ik hier in India binnenkwam. Dat las ik later in een welkomstboekje van de basis waarin uitgelegd stond wat een cultuurshock was. Ik dacht letterlijk: Waar ben ik aan begonnen??? What was going through my mind?
Maar de volgende dag kwam daar alweer verandering in, gelukkig. En ookal is het zeker niet makkelijk om hier te wennen en aan te passen (je moet echt heel flexibel zijn, ook in het delen van je spullen. niks is van jezelf, alles wordt gedeeld. een stukje van mijn trots moet afgelegd), ik begin langzaamaan mijn draai al te vinden en heb het al zeker naar mn zin! Het is hier snikheet, de hele dag door, en het regent enkel snachts. Zaterdagavond waren we naar een youth service geweest en gebeden en worship enzo, en op de terugweg was het enorm aant gieten. Maar o zo heerlijk, we kwamen kletsnat thuis. Gisteravond was er youthgroup van een engelstalige kerk en da was echt fijn om bij te zijn. Engels! Want alle mensen hier in mijn groep praten Tamil met elkaar en daar word je best stil van... Ik probeer wat van de taal op te pikken en begin stilaan dingen te begrijpen, heel af en toe. ;)
Maar ik moet gaan, Haki wacht. Sorry voor dit nogal ongeordend bericht. Hopelijk kunnen jullie eraan uit!
Later volgt hopelijk meer! Maar het kan zijn dat dit niet meer lukt... we'll see!
Nandri. Eva