Ik in een 'salwar kameez' in de Girls dorm.zondag, september 02, 2007
Laatste daagjes
Hellow brothers & sisters!
Laatste 3 daagjes komen eraan en ik zit met enorm gemixte gevoelens. Vannacht had ik een heuse nachtmerrie over het thuiszijn en het leven dat gewoon weer doorging terwijl ik India miste. Toen ik wakker werd om 5u30 ontdekte ik dat ik hier nog voor een paar daagjes was en begon ik te huilen: Ik wil niet weg!!
Heel vreemd om dit te ervaren terwijl ik genoeg momenten heb gehad dat het omgekeerd gold en ik maar al te graag thuis wilde zijn. Als je hier een maand hebt gezeten is het best hard om het ineens achter te moeten laten. Maar ik neem er gewoon nog het beste van en het land moet dan maar in mijn gebeden achterblijven.
Ik dacht na over alles wat ik hier geleerd heb afgelopen maand, alles wat ik heb meegemaakt. Ik geef eerlijk toe dat ik het niet makkelijk heb gevonden en in de eerste week echt naar huis wou. Ik snapte niet wat er ooit in mijn hoofd had gespeeld dat ik dacht dat ik dit aankon. Maar ik besefte tegelijkertijd dat God me uitdaagde en dat Hij me dingen wilde leren en dat ik gewoon het lef moest hebben om door te zetten. Ik heb veel momenten gehad dat ik verlangde naar thuis en alle luxe, dat ik ziek werd van het eten en dingen uit de indische cultuur die ik maar niet kon vatten. Simpele dingen zoals mensen die, zodra ze elkaar zien, aan elkaar vragen "Sapingla?" (Heb je al gegeten?). Keziah zei me een keer dat ik dat moest vragen aan een vrouw, maar ik weigerde omdat ik het een domme vraag vond. (grijns)
Ik heb geleerd mijn eigen trots en die van mijn cultuur opzij te zetten en die van een ander land aan te nemen. Het is moeilijker dan je op het eerste zicht denkt. Ik heb zoveel gezien, zoveel ervaren en zoveel dingen die ik mee kan nemen naar huis om daar verder toe te passen. Dit als boodschap naar jullie toe: Als je dingen meemaakt die niet altijd leuk zijn, wil het niet zeggen dat het niet goed is en dat je niet moet doorzetten. Ook door moeilijke momenten kun je enorm veel leren en is het goed om je juist te verheugen dat je die mag meemaken zodat je er sterker uitkomt! (Ok, nu voel ik me een preker)
Gisteren was ik in the middle of an update toen de stroom uitviel. Balen, want nu weet ik helemaal niet meer wat ik aan het schrijven was, maar het ziet ernaar uit dat ik alweer goed bezig ben ;)
Deze week ben ik maandag en woensdag weer naar de leprakolonies geweest en veel mogen ervaren. Terwijl ik bad voor mensen, ervaarde ik zelf een enorme vrede in mij. Eentje die niet zomaar van jezelf kan komen. Ik voelde dat God zei: "Als jij deze mensen zegent in Mijn naam, zal Ik jou ook zegenen." Wat een zalige belofte is me da.
Ik heb ook enkele wonden myself mogen verzorgen en dat was natuurlijk geen pretje (het zicht en feit van de mensen pijn te moeten doen) maar wel super leuk om eens gedaan te hebben, het idee van de ervaring dus. Moeilijk om uit te leggen.
Dinsdag ben ik weer naar de Little Lights geweest en heb ik een interactief verhaal verteld, van Noah&de ark. Ze mochten zelf dieren spelen en de regen maken. Om kindjes te zien stralen bij het zingen van het liedje "I love Jesus, deep down in my heart" en hun achteraf allemaal vol enthousiasme aan hun huiswerk te zien beginnen. Waaa dat kan ik niet beschrijven.
Donderdag ben ik een dag een andere ministry gaan bezoeken, de "Mercy ministry". Een amerikaanse verpleegster nam me een hele dag mee achterop haar scooter, in het indische verkeer (!wat een avontuur! Ik voelde mezelf wankelen op het randje van het leven ;) naar verschillende sloppenwijken. Daar gaf ze medische hulp die een verpleegster in Belgie nooit zou mogen geven. Medicijnen voorschrijven of gewoon meegeven... Ik voelde een hele triomf wanneer ik van een X-Ray foto kon vertellen dat de man overbodige vloeistof had in de costodiafragmatische recessussen van z'n borstkas en daardoor ademtekort had en slijm moest ophoesten. Haha, 1 van de eerste dingen die je leert in je medische opleiding. O zo fijn eens je het in het echte leven kan toepassen!
Verder was het zien van een sloppenwijk ook een hele ervaring. Je denkt vaak aan de beelden van TV: mensen die in een hoekje zitten te creperen, hongeren en compleet ongelukkig zijn.
Maar om het in het echte leven te zien is nog iets heel anders. Er zijn wel degelijk mensen zoals op die beelden maar lang niet alle mensen doen er niks aan. Hier in India probeert de regering de sloppenwijken weg te halen en apartementen aan lage huur in de plaats te zetten, en de meeste mensen kunnen op 1 of andere manier wel aan een inkomen geraken. Zoals mandenvlechten of bloemenkransen maken. Ze blijven natuurlijk best arm en alle hulp wordt met groot gejuich verwelkomd (toen wij daar aankwamen, kregen we een warm onthaal) maar echt wanhopig is de situatie hier in India gelukkig niet meer. Ik vind het heel moeilijk om hier 1 beeld van te onthouden en 1 mening op alles wat ik gezien heb die dag, want het is gewoon zo anders dan ik ooit heb gezien of meegemaakt.
Vrijdagavond heb ik een echte Indische trouw meegemaakt (in mijn Sari! gelijk den echte), en ben tot de conclusie gekomen dat ik toch liever een Marokkaanse of Amerikaanse of misschien zelfs Belgische trouw wil hebben. Wat een drukte en lawaai!! Onbeschrijflijk. Na de dienst was er -naar Indische gastvrijheid- een maaltijd voorzien maar omdat er zoveel mensen waren was er een soort aanschuifsysteem. Zodra je een plaats zag moest je heel snel gaan zitten, kreeg je een groot bananenblad met vervolgens allerlei hoopjes rijst en spicy stuff die erop gesmeten werden, dat moest je heel snel naar binnenschrokken vooraleer iemand je van je stoel duwde om zijn portie te krijgen. Ik voelde me in een soort film en liet alles maar over me heenkomen. Ik was echt onder de indruk van het hele gebeuren.
Zelfs na een maand ben ik nog steeds niet gewend aan het staren van mensen en het onder mekaar grinniken wanneer ze me zien. In het begin ervaarde ik het als onbeleefd en ergerde ik me eraan, maar de meesten hebben gewoon nog nooit een blanke in real life gezien. Kindjes komen de hele tijd naar je toe om een hand te geven en gewoon je huid aan te raken. Hoe witter je bent, hoe mooier, is de regel hier. Hoe belachelijk is cultuur soms, denk ik dan.
Het is me eindelijk gelukt om 5 fotootjes op facebook te zetten, gewoon voor de indruk. Donderdagochtend hoop ik thuis te komen en dan volgen er meer fotootjes, ook op deze site. Dus please, don't stop checking this site!
Nu moet ik gaan, we gaan de girls dorm helemaal kuisen en daarna naar de little lights voor sunday school en vanavond voor de laatste keer naar de jeugdgroep. Oh wat ga ik het missen.
Dit was dus even weer een hoopje flarden uit mijn gedachtenbundel. Je zou versteld staan als je wist hoeveel ik er nog over heb!
God bless Belgium
Eva
Laatste 3 daagjes komen eraan en ik zit met enorm gemixte gevoelens. Vannacht had ik een heuse nachtmerrie over het thuiszijn en het leven dat gewoon weer doorging terwijl ik India miste. Toen ik wakker werd om 5u30 ontdekte ik dat ik hier nog voor een paar daagjes was en begon ik te huilen: Ik wil niet weg!!
Heel vreemd om dit te ervaren terwijl ik genoeg momenten heb gehad dat het omgekeerd gold en ik maar al te graag thuis wilde zijn. Als je hier een maand hebt gezeten is het best hard om het ineens achter te moeten laten. Maar ik neem er gewoon nog het beste van en het land moet dan maar in mijn gebeden achterblijven.
Ik dacht na over alles wat ik hier geleerd heb afgelopen maand, alles wat ik heb meegemaakt. Ik geef eerlijk toe dat ik het niet makkelijk heb gevonden en in de eerste week echt naar huis wou. Ik snapte niet wat er ooit in mijn hoofd had gespeeld dat ik dacht dat ik dit aankon. Maar ik besefte tegelijkertijd dat God me uitdaagde en dat Hij me dingen wilde leren en dat ik gewoon het lef moest hebben om door te zetten. Ik heb veel momenten gehad dat ik verlangde naar thuis en alle luxe, dat ik ziek werd van het eten en dingen uit de indische cultuur die ik maar niet kon vatten. Simpele dingen zoals mensen die, zodra ze elkaar zien, aan elkaar vragen "Sapingla?" (Heb je al gegeten?). Keziah zei me een keer dat ik dat moest vragen aan een vrouw, maar ik weigerde omdat ik het een domme vraag vond. (grijns)
Ik heb geleerd mijn eigen trots en die van mijn cultuur opzij te zetten en die van een ander land aan te nemen. Het is moeilijker dan je op het eerste zicht denkt. Ik heb zoveel gezien, zoveel ervaren en zoveel dingen die ik mee kan nemen naar huis om daar verder toe te passen. Dit als boodschap naar jullie toe: Als je dingen meemaakt die niet altijd leuk zijn, wil het niet zeggen dat het niet goed is en dat je niet moet doorzetten. Ook door moeilijke momenten kun je enorm veel leren en is het goed om je juist te verheugen dat je die mag meemaken zodat je er sterker uitkomt! (Ok, nu voel ik me een preker)
Gisteren was ik in the middle of an update toen de stroom uitviel. Balen, want nu weet ik helemaal niet meer wat ik aan het schrijven was, maar het ziet ernaar uit dat ik alweer goed bezig ben ;)
Deze week ben ik maandag en woensdag weer naar de leprakolonies geweest en veel mogen ervaren. Terwijl ik bad voor mensen, ervaarde ik zelf een enorme vrede in mij. Eentje die niet zomaar van jezelf kan komen. Ik voelde dat God zei: "Als jij deze mensen zegent in Mijn naam, zal Ik jou ook zegenen." Wat een zalige belofte is me da.
Ik heb ook enkele wonden myself mogen verzorgen en dat was natuurlijk geen pretje (het zicht en feit van de mensen pijn te moeten doen) maar wel super leuk om eens gedaan te hebben, het idee van de ervaring dus. Moeilijk om uit te leggen.
Dinsdag ben ik weer naar de Little Lights geweest en heb ik een interactief verhaal verteld, van Noah&de ark. Ze mochten zelf dieren spelen en de regen maken. Om kindjes te zien stralen bij het zingen van het liedje "I love Jesus, deep down in my heart" en hun achteraf allemaal vol enthousiasme aan hun huiswerk te zien beginnen. Waaa dat kan ik niet beschrijven.
Donderdag ben ik een dag een andere ministry gaan bezoeken, de "Mercy ministry". Een amerikaanse verpleegster nam me een hele dag mee achterop haar scooter, in het indische verkeer (!wat een avontuur! Ik voelde mezelf wankelen op het randje van het leven ;) naar verschillende sloppenwijken. Daar gaf ze medische hulp die een verpleegster in Belgie nooit zou mogen geven. Medicijnen voorschrijven of gewoon meegeven... Ik voelde een hele triomf wanneer ik van een X-Ray foto kon vertellen dat de man overbodige vloeistof had in de costodiafragmatische recessussen van z'n borstkas en daardoor ademtekort had en slijm moest ophoesten. Haha, 1 van de eerste dingen die je leert in je medische opleiding. O zo fijn eens je het in het echte leven kan toepassen!
Verder was het zien van een sloppenwijk ook een hele ervaring. Je denkt vaak aan de beelden van TV: mensen die in een hoekje zitten te creperen, hongeren en compleet ongelukkig zijn.
Maar om het in het echte leven te zien is nog iets heel anders. Er zijn wel degelijk mensen zoals op die beelden maar lang niet alle mensen doen er niks aan. Hier in India probeert de regering de sloppenwijken weg te halen en apartementen aan lage huur in de plaats te zetten, en de meeste mensen kunnen op 1 of andere manier wel aan een inkomen geraken. Zoals mandenvlechten of bloemenkransen maken. Ze blijven natuurlijk best arm en alle hulp wordt met groot gejuich verwelkomd (toen wij daar aankwamen, kregen we een warm onthaal) maar echt wanhopig is de situatie hier in India gelukkig niet meer. Ik vind het heel moeilijk om hier 1 beeld van te onthouden en 1 mening op alles wat ik gezien heb die dag, want het is gewoon zo anders dan ik ooit heb gezien of meegemaakt.
Vrijdagavond heb ik een echte Indische trouw meegemaakt (in mijn Sari! gelijk den echte), en ben tot de conclusie gekomen dat ik toch liever een Marokkaanse of Amerikaanse of misschien zelfs Belgische trouw wil hebben. Wat een drukte en lawaai!! Onbeschrijflijk. Na de dienst was er -naar Indische gastvrijheid- een maaltijd voorzien maar omdat er zoveel mensen waren was er een soort aanschuifsysteem. Zodra je een plaats zag moest je heel snel gaan zitten, kreeg je een groot bananenblad met vervolgens allerlei hoopjes rijst en spicy stuff die erop gesmeten werden, dat moest je heel snel naar binnenschrokken vooraleer iemand je van je stoel duwde om zijn portie te krijgen. Ik voelde me in een soort film en liet alles maar over me heenkomen. Ik was echt onder de indruk van het hele gebeuren.
Zelfs na een maand ben ik nog steeds niet gewend aan het staren van mensen en het onder mekaar grinniken wanneer ze me zien. In het begin ervaarde ik het als onbeleefd en ergerde ik me eraan, maar de meesten hebben gewoon nog nooit een blanke in real life gezien. Kindjes komen de hele tijd naar je toe om een hand te geven en gewoon je huid aan te raken. Hoe witter je bent, hoe mooier, is de regel hier. Hoe belachelijk is cultuur soms, denk ik dan.
Het is me eindelijk gelukt om 5 fotootjes op facebook te zetten, gewoon voor de indruk. Donderdagochtend hoop ik thuis te komen en dan volgen er meer fotootjes, ook op deze site. Dus please, don't stop checking this site!
Nu moet ik gaan, we gaan de girls dorm helemaal kuisen en daarna naar de little lights voor sunday school en vanavond voor de laatste keer naar de jeugdgroep. Oh wat ga ik het missen.
Dit was dus even weer een hoopje flarden uit mijn gedachtenbundel. Je zou versteld staan als je wist hoeveel ik er nog over heb!
God bless Belgium
Eva
Abonneren op:
Posts (Atom)